Plac ćwiczebny

Nauczyciele

-Mam skrzydła.- powiedział pogodnie.- Bardzo mocne skrzydła... Ostatnio nawet urosły. Mógłbym gdzieś cię zabrać. Jeśli nie chcesz nigdzie daleko, moglibyśmy podlecieć chociażby do wierzy.

Pochylił się wyczekująco nad chłopaczkiem, przeczesując dłonią jego włosy.

-To nie wyczerpie twoich sił.

Dom Jednorożca

Zamyślił się znów, nieświadomie przygryzając palec.
Ponoć latanie jest jedną z najpiękniejszych rzeczy, które mogą się zdarzyć. Znał w Gildii jednego niebianina, który zawsze bardzo szczegółowo opisywał swoje przeżycia. Pan Horyuchi z pewnością wie wiele na ten temat. Często lata. Może nawet codziennie? Ma skrzydła...
... ale Je'ne nie ma. Jeśli więc chciałby polecieć, musiałby... Hm.

Pozwolić, aby pan Horyuchi go obejmował i trzymał?

Westchnął zrezygnowany.
- Nie, lepiej nie. Ale bardzo dziękuję.

Wciąż nie potrafił się przyzwyczaić do swoich ograniczeń. Jak miał być wesoły i optymistyczny, skoro ciągle coś idzie nie tak?

Nauczyciele

-Ach...- westchnął, ponownie zawiedziony.- Rozumiem... Gdybyś jednak zmienił zdanie, chłopcze... Daj mi znać, a będziesz mógł na mnie liczyć.

Westchną znowu, wkładając ręce do kieszeni. Wolno stawiał kroki, patrząc na piękne tej nocy niebo.

-Jak to się stało, że jesteś niewidomy?- zapytał, z nadzieją, że nie przestraszy czerwonowłosego.- Czy to od urodzenia...?

Dom Jednorożca

Ponownie ruszył w kierunku wieży, próbując ukryć swój zawód. W dodatku czuł pogłębiający się smutek, którego tak nie lubi - a który tak często mu towarzyszy.
Jak to się stało, że jest niewidomy...?
Uśmiechnął się smutno do siebie.
- Podobno moja mama modliła się do bogów, aby mnie w życiu pokarało.

Nauczyciele

Teraz Shun już zupełnie nic nie rozumiał. Postanowił jednak nie kontynuować tematu, gdyż wyczuł, że to bolesna sprawa dla chłopca.

-Czy mógłbym ci jakoś pomóc?- zapytał.

Martwił go stan chłopca. Widać było, że to zagubiony, mały chłopak, tak na prawdę rozpaczliwie poszukujący wsparcia.

Dom Jednorożca

Od razu pokręcił głową. Ma już siedemnaście lat, przecież musi sobie radzić sam. Tym bardziej, że tutaj nie ma nikogo, kto mógłby i chciał mu pomagać.
- Nie, nie trzeba. Dziękuję, że pan pyta. Ale radzę sobie sam .

Czasem miał wrażenie, że specjalnie odtrąca innych, szczególnie tych starszych od siebie. Było to głupie. Powinien przyjaźnić się z każdym.

Nauczyciele

-No...- mruknął Shun.- Jak sobie życzysz.

Zaczął kierować się w stronę wieży, gdy zobaczył wysuwające się zza horyzontu promyki słońca. Nie może przecież wyjawić się ze swoją naturą, a nawet jeśli, nie może powiedzieć, że to ma cokolwiek wspólnego z Victorem, a nie chciałby okłamywać czerwonowłosego chłopaczka.

-Czy nie masz zaraz jakiś zajęć? Chyba będziesz z lekka zaspany, co?

Dom Jednorożca

Wzruszył ramionami nieco obojętnie.
- Dziś nie mam zajęć... mój nauczyciel się rozchorował, i nie miałem jak się przez to uczyć. Dlatego nie idę na lekcje.

Uśmiechnął się i zatrzymał przed drzwiami, naciskając klamkę. Po chwili wszedł do środka, cicho wzdychając. Jeszcze musi wspiąć się do dormitorium...

Nauczyciele

Przytrzymał chłopakowi drzwi, aby ten mógł przejść dalej. Sam po chwili wszedł do środka, rozglądając się dookoła.

-Ja dopiero zaczynam tu uczyć.- powiedział.- Przyjechałem niedawno, muszę oswoić konie, aby zacząć zajęcia.

Wyprostował swoje spodnie, patrząc na nie krytycznie, po czym związał włosy w luźną, opadającą na plecy kitkę.

-Odprowadzę cię do pokoju.- zaproponował, ruszając przed siebie.

Dom Jednorożca

Skinął głową, choć nie był zbyt pewny, czy było to potrzebne. Nie wiedział, gdzie nauczyciel miał swoje komnaty, ale najprawdopodobniej było mu to po drodze.
- Dobrze, dziękuję - mruknął, choć bez większego przekonania. Miał aktualnie ochotę schować się... nieważne gdzie.

[cdn na piętrze siódmym]

Dom Bazyliszka

Chiara wyszedł na pole treningowe, rozglądając się dookoła. Dopiero tu przyjechał, a chciał rozeznać się w terenie. Co prawda nie planował dziś treningu, jednak widząc tak dogodne miejsce do walki, rozmyślił się. Zszedł na chwile do zbrojowni, po czym wrócił z kilkoma katanami i krótszymi ostrzami.

Nigdy nie był zbyt dobry w walce bronią białą, jednak zawsze go ona ciekawiła.

Dom Bazyliszka

Neige leżał w rogu pola treningowego, z zamkniętymi oczami słuchając dźwięków wokół i rozmyślając. Poruszył głową, gdy nowe dźwięki wdarły się w melodię spokoju. Powoli otworzył oczy, unosząc się lekko na łokciach. Półleżąc przyglądał się drugiej osobie obecnej w jego aktualnym "schronieniu od tych wszystkich hałaśliwych istot". Mimowolnie przechylił ciekawie głowę, widząc broń białą.

Dom Bazyliszka

Chiara przechylił głowę, oglądając jedną z katan. Była dość długa, jak na katanę. Pochwę miała skórzaną, zdobioną złotem. Musiała być bardzo kosztowna.

Odłożył ją na bok i wziął w dłoń coś na kształt scyzoryków. Ułożył je między palcami, obrócił się szybko i rzucił w pobliskie drzewo. Trafił tylko dwoma, więc prychnął cicho. Wiedział, że musi się jeszcze dużo nauczyć.

Dom Bazyliszka

Uniósł się lekko, po cichu powoli podchodząc do nieznajomego. Spojrzał na ostrza wbite w drzewo. Spokojnie podniósł oglądaną wcześniej przez chłopaka katanę, po czym pewnym i szybkim ruchem wyją ją z pochwy. Przyjrzał się jej ostrzu, zachowując neutralny wyraz twarzy. Tylko oczy błyszczały mu nieznacznie, gdy przyglądał się ostrzu.

Dom Bazyliszka

Chiara zauważył chłopaka i odsunął się o krok. Przybysz miał niezwykły chód. Wyglądał na kogoś zrównoważonego i dojrzałego, w odróżnieniu do reszty dzieciaków z tej szkoły.

Obserwował jego ruchy w napięciu i wywnioskował z nich, że musi on być obeznany w katanach i tego typu broni.