Rezydencja rodu Heiwa

Administrator

Tamashi mruknął przez sen i oparł się wygodniej o zagłówek. Podkurczył pod siebie nogi, oplatając je ramionami.

Kot zamiauczał cicho, zaraz jednak milknąc. Wyczuł u Shanae dziwną woń, jednak nieświadomy możliwego niebezpieczeństwa, zaczął ponownie mruczeć. Przystawił łepek do szyi Wampira, wpychając nos w delikatne zagłębienie.

Wampir uśmiechnął się lekko... Po czym uniósł nogę i lekko kopnął smoka w łydkę.
- Wstawaj, Tamashi. Przedstawiłbyś nas nowemu przyjacielowi - powiedział złośliwie, głaszcząc kotka dalej. Wtulił nos w jego futro, uśmiechając się lekko.
- Słodko pachnie - w ustach wampira to stwierdzenie zabrzmiało co najmniej dwuznacznie. Szczególnie w połączeniu z jego uśmiechem, bladą skórą i czarno-czerwonymi oczami.

Administrator

Tamashi otworzył powoli oczy i wyprostował nogi. Przyzwyczaił się do panującego wokół mroku. Widząc Shanae łaszącego się do białego kota, po prostu się zdziwił. Jego zaskoczenie dosięgnęło jednak zenitu, gdy zobaczył obok tego rogatego niedoroba.

-Co tu robisz? - zapytał, wstając i zupełnie ignorując przyjaciela Shanae.

- Zaskoczony? Dostałem na ciebie zlecenie - odparł, jednak nie ruszył się z miejsca, tuląc kotka.
- Stój - syknął na Rosiera, gdy ten się poruszył. Utkwił jednak spojrzenie w smoku.
- Jak się nazywa to maleństwo? - zapytał, trzymając i głaszcząc kota tak, by starszy nie widział lewej ręki. Usiadł sobie jak gdyby nigdy nic na sofie, zakładając nogę na nogę.
- Rosier, rozpal w kominku - mruknął, uśmiechając się do towarzysza. I jak irracjonalna nie była to prośba, półczort po prostu nie mógł jej nie spełnić przez ten uśmiech.

Administrator

Tamashi uniósł jedną brew, uśmiechając się sztucznie do wampira siedzącego obok.

-Och, jak miło - powiedział, patrząc na zasypiającego kota. - To teraz może wypijemy herbatkę, pogadamy trochę... Żeby było przyjemniej.

Nie przyszło mu nawet na myśl się bać, choć co do tego, że Shanae jest w stanie go zabić, nie miał złudzeń.

- Nie pijam herbaty, wiesz o tym - odparł spokojnie wampir, wyjmując spod kota lewą, spaloną rękę. Położył ją na futrzaku, patrząc na smoka bez wyrazu.
- Nie sądzisz chyba, że robię to, co robię dla twojej przyjemności? - zapytał ironicznie, unosząc stosownie brew. Spojrzał na kominek i stojącego obok niego czorta.
- Chcesz żyć, Tamashi?

Administrator

Tamashi popatrzył na wampira zupełnie bez wyrazu. Zastanawiał się, ile będą jeszcze grać w tę grę. Zamknął na chwilę oczy, czując bijące od rozpalonego kominka ciepło. Odchylił do tyłu głowę.

-Jeśli nie potrafimy się dogadać, żyć może tylko jeden z nas - powiedział. - W innym wypadku jesteśmy skazani na siebie.

- Rosier. Wyjdź. Poszukaj jakiś kosztowności.
- Ale...
- Wyjdź - po tym krótkim dialogu czort niepewnie wyszedł z pokoju, zostawiając ich samych. Wampir westchnął cicho, odkładając kotka i wstając. Podszedł powoli do kominka i oparł się o niego, patrząc na płomienie.
- Więc dogadajmy się - wzruszył ramionami. - Raz, a porządnie. Przecież wiem, że chcesz żyć, Tamashi. W ostatecznym rozrachunku każdy chce żyć.

Administrator

-Pewnie, że chcę - sarknął, również wstając. - A więc dogadajmy się. Widzisz jakieś rozwiązanie?

Stanął przy kominku, obserwując jego spaloną rękę. Wgl. Shanae najlepiej nie wyglądał. Czerwień tęczówek przyprawiała Smoka o dreszcze. Jak zawsze z resztą.

- Nie mogę cię od tak puścić wolno, to logiczne - powiedział cicho, bawiąc się spaloną ręką tuż przy ogniu. Milczał przez chwilę.
- Można... Upozorować twoją śmierć. Zabrałbyś trochę majątku i zaczął życie na nowo, gdzieś dalej. Rosier za to poręczył, ale... - uśmiechnął się ironicznie i spojrzał na smoka.
- Warunek jest taki, że... wtedy muszę iść z tobą. Też nie chcę umierać - powiedział cicho, obserwując mężczyznę i cofając dłoń.

Administrator

Patrzył na chłopaka dość długo i nie odzywał się w ogóle. Szukał w jego oczach jakiegoś podstępu, niecnego planu. Przestał mu ufać, mimo tego, co do niego czuł. Chciał się nim opiekować. Mimo wszystko, Shanae był dla Smoka na prawdę ważny.

-Iść ze mną jako kto? - zapytał, rezygnując z sarkastycznego tonu.

- A bo ja wiem... Bratanek, syn, mąż, narzeczony...? - mruknął kilka odpowiedzi, znów patrząc w ogień.
- Nie proszę byś... ze mną był. Właściwie, nie musimy nawet ze sobą mieszkać. Weźmiesz pieniądze, wybudujesz sobie nowy dom albo takowy kupisz. Jesteś dobry w interesach, więc szybko się dorobisz... A ja będę z boku. Nikt nie musi wiedzieć o moim istnieniu czy o naszym "związku" - mówił cicho, patrząc w ogień. Właściwie, wolałby iść ze smokiem otwarcie, niż ukrywać się, gdyż czułby się w pewien sposób... martwy. Ale przecież może nie wychylając się funkcjonować normalnie.
- Ten dom trzeba będzie spalić. Wtedy wszyscy pomyślą, że umarłeś. Rosier zaniesie wiadomość Ostrzom. Wszyscy będą wierzyli w ten teatrzyk - przymknął oczy, widząc mroczki. Czuł się coraz gorzej, ale nie chciał o tym mówić smokowi. Jeszcze nie.

Administrator

Tamashi znów tylko na niego patrzył. Nie odzywał się, analizując słowa wampira. Już kilka razy dali się ponieść szaleństwu i nie wyszło im to na dobre. Jednak tym razem, plan wydawał się sensowny. Gdyby tylko zdołali się zżyć, gdyby walczyli...

-Czemu mnie ratujesz? - zapytał, wpatrując się w oczy chłopaka.

Wampir zacisnął mocno spaloną dłoń i spojrzał smokowi w oczy.
- Bo w jakiś sposób pozwoliłem sobie, byś stał się dla mnie ważny. I jakakolwiek by była twoja odpowiedź... Nie byłbym w stanie zrobić ci krzywdy - powiedział cicho, ale poważnie. Odwrócił wzrok ponownie do ognia, starając się nie myśleć o tym, że praktycznie odkrył się w pewnym sensie przed mężczyzną. Poruszył spalonymi palcami, zaciskając i rozluźniając pięść. Patrzył na to spokojnie, zastanawiając się, jak jeszcze można udoskonalić ich "plan".

Administrator

Tamashi opuścił na bok głowę, nadal intensywnie wgapiając się w wampira. Ułożył dłoń na jego policzku, trąc kciukiem okolice lewego oka.

-Kufry są na szafie w sypialni, w piwnicy benzyna i butelki po winie - odparł. - Pomóż mi.

Przysunął się do chłopaka, zastanawiając się, czy dobrze robi. Nie uśmiechało mu się co prawda spalać posiadłości, ale wizja wolności od matki i podsyłanych przez nią kobiet, wydawała mu się niezwykle kusząca.